Ιδιαίτερα αποκαλυπτικός είναι ο πρώην υπουργός Στέφανος Μάνος για τον τρόπο διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή του νεότερου αλλά και για την προβληματική κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη..
..της οποίας επισημαίνει ασυνέπειες και ατολμία να αγγίξει επώδυνα θέματα όπως το δημόσιο χρέος. Γράφει χαρακτηριστικά για το νέο Ασφαλιστικό του Βρούτση:
Με εντυπωσίασε για άλλη μία φορά… η επίλυση του καρκινώματος του ασφαλιστικού. Αύξηση συντάξεων και μείωση εισφορών.
Ετσι τουλάχιστον προβλήθηκε από την κυβέρνηση. Ο τετραγωνισμός του κύκλου. Τι να πω; Δεν θα έπρεπε να υπάρχει μια μελέτη ανεξάρτητου φορέα, που θα κοιτάξει τα νούμερα και θα μας βεβαιώσει ότι όλα μετρήθηκαν σωστά, για να μην έχουμε δυσάρεστες εκπλήξεις στο μέλλον;
Χαρήκαμε που διώξαμε το IMF από την Ελλάδα. Στη θέση του υπουργού Οικονομικών θα ζητούσα τη συνδρομή του IMF: Ποια είναι η γνώμη του για το ασφαλιστικό νομοσχέδιο;
Απορώ, τι απέγινε ο τρίτος ασφαλιστικός πυλώνας που τόσο διαφημίστηκε –και ορθώς– από τη Ν.Δ. προεκλογικά; Χάθηκε;
Ο τρίτος πυλώνας ήταν η πρόβλεψη να μπορούν οι πολίτες να ασφαλίζονται ιδιωτικά παρακινούμενοι φορολογικά ώστε να αρχίσουν να αποταμιεύουν.
Μην ξεχνάτε ότι η αύξηση της αποταμίευσης είναι μία από τις προϋποθέσεις για την εξυγίανση των τραπεζών και κατ’ ακολουθία των επενδύσεων.
Aκολουθεί ολόκληρο το άρθρο του Στέφανου Μάνου στη Καθημερινή:
Με έβαλε σε σκέψεις ο Αλέξης Παπαχελάς την περασμένη Κυριακή. Προτείνει κριτική στην κυβέρνηση, όταν χρειάζεται, αλλά και στήριξη.
Αυτή, πράγματι, είναι η σωστή αποστολή του δημοσιογράφου και της εφημερίδας του. Και εγώ κάνω κριτική, αλλά δυσκολεύομαι να βρω τρόπους να στηρίξω την κυβέρνηση.
Το 1977 έκανα κριτική, αλλά θέλοντας να στηρίξω –πρακτικά– τον Καραμανλή, επέλεξα να πολιτευθώ με σκοπό να αλλάξω όσα με ενοχλούσαν.
Eτσι μπόρεσα να εμπλουτίσω την κριτική με θετικές πράξεις, αποφάσεις, νομοθετήματα, έργα.
Διότι ο Καραμανλής, όπως τον γνώρισα εγώ, ενοχλείτο μεν από την κριτική, αλλά ήταν περίεργος να ψάξει το ζήτημα –κάθε ζήτημα– και να αλλάξει γνώμη.
Το ίδιο και ο Ράλλης, μόνο που αυτός δεν άντεχε την γκρίνια του κόμματος. Ο Μητσοτάκης είχε σκαμπανεβάσματα. Δεν ήμουν βέβαιος ότι ανεχόταν την κριτική και ότι δεν έκρυβε μέσα του πικρία για όσα είχα πει ή κάνει.
Δεν υπηρέτησα σε κυβέρνηση του νεότερου Καραμανλή, διότι με διέγραψε από τη Ν.Δ. όταν αρνήθηκα να καταψηφίσω μια σωστή διάταξη για τις ΔΕΚΟ.
Θα ανοίξω εδώ μια παρένθεση. Μια μεγάλη αδυναμία της κυβέρνησης του νεότερου Καραμανλή ήταν ότι πολλές αποφάσεις λαμβάνονταν από περιορισμένο κύκλο ανθρώπων, χωρίς εσωτερικό αντίλογο (ποιος θα διακινδύνευε αντίλογο μετά τη διαγραφή Μάνου, Σουφλιά, Κοντογιαννόπουλου και άλλων) και, κυρίως, χωρίς τη χρήση αξιόπιστων μετρημένων στοιχείων.
Ο αρχηγός είχε πάντα δίκιο. Πετάει ο γάιδαρος; Ασφαλώς, αφού το είπε ο αρχηγός. Θυμάμαι πρωτοκλασάτο υπουργό που δεν τολμούσε να μιλήσει στον πρωθυπουργό Καραμανλή (τον νεότερο) για μια εξόφθαλμα λανθασμένη απόφαση, να εκλιπαρεί τους συνομιλητές του να το πουν αυτοί στον πρωθυπουργό.
Οσοι παρακολουθείτε CNN θα έχετε ασφαλώς διαπιστώσει την κυριολεκτικά αποκρουστική συμπεριφορά των Ρεπουμπλικανών γερουσιαστών κατά τη συζήτηση της παραπομπής Τραμπ.
Δεν ξέρω αν σας παρηγορεί το γεγονός ότι και στις ΗΠΑ, όταν ο Τραμπ ισχυρίζεται ότι ο γάιδαρος πετάει, η ρεπουμπλικανική Γερουσία συμφωνεί απολύτως.
Επανέρχομαι στον προβληματισμό που μου προκάλεσε ο κ. Παπαχελάς.
Σήμερα, ενώ μπορώ να κάνω κριτική και αισθάνομαι ότι έχω υποχρέωση να το κάνω για να προλάβω τα χειρότερα, δεν έχω τρόπο να αλλάξω όσα με ενοχλούν.
Ελπίζω να το κάνουν άλλοι. Το πρόβλημα είναι ότι, δυστυχώς, δεν το κάνουν. Μου λένε οι φίλοι μου, αγαπητοί φίλοι, «τα έχεις ξαναπεί, μην επαναλαμβάνεσαι, θα λένε ότι έχεις γίνει γεροπαράξενος!».
Θέλω λοιπόν να επαναλάβω ότι θέλω να στηρίξω τον Μητσοτάκη και ότι θα συνεχίσω να κάνω κριτική όταν χρειάζεται.
Θα ενθουσιαστώ αν και όταν το κυβερνητικό στέλεχος που δέχεται την κριτική μου είτε την αποκρούσει με σωστά επιχειρήματα είτε προσαρμόσει την πολιτική του σε αυτήν.
Εγραψε ο Αλέξης Παπαχελάς ότι «ο πρωθυπουργός βρίσκεται αντιμέτωπος με τρία δύσκολα προβλήματα: το προσφυγικό-μεταναστευτικό, την ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και τα παιχνίδια εξουσίας μεταξύ ισχυρών οικονομικών παραγόντων.
Είναι και τα τρία εκρηκτικά ζητήματα και κανένα δεν έχει προφανή ή εύκολη λύση». Συμφωνώ, αλλά παραδόξως δεν περιέλαβε στα προβλήματα ο κ. Παπαχελάς το δημόσιο χρέος, που στο τέλος του 2019 ήταν 334 δισ. ευρώ (176% του ΑΕΠ).
Το χρέος είναι ένα ασήκωτο βαρίδι που, είτε μας αρέσει είτε όχι, δυσκολεύει αφάνταστα την επίλυση των άλλων προβλημάτων που ανέφερε ο κ. Παπαχελάς.
Η κυβέρνηση, αντιμέτωπη με τα άλλα προβλήματα, δεν έχει το δημόσιο χρέος ψηλά στην ατζέντα της.
Κακώς, κατά τη γνώμη μου. Διότι μέγα ζητούμενο είναι η ανάκτηση της εμπιστοσύνης. Στόχος της κυβέρνησης πρέπει να είναι να γίνει το χρέος βιώσιμο.
Γρήγορα. Ωστε να μην εξαρτόμαστε από τη στήριξη (και τους εκβιασμούς) άλλων χωρών.
Πρέπει να επωφεληθούμε όσο ισχύουν τα χαμηλά επιτόκια, να δανειστούμε για να επιταχύνουμε τη μείωση του χρέους.
Και μια και το ζητούμενο είναι η εμπιστοσύνη που θα φέρει επενδύσεις, πρέπει το Δημόσιο, χωρίς άλλη χρονοτριβή, να τιμήσει την υπογραφή του και να πληρώσει όλες τις εγγυήσεις που έχουν καταπέσει και όλες τις άλλες του υποχρεώσεις προς προμηθευτές.
Με εντυπωσίασε για άλλη μία φορά… η επίλυση του καρκινώματος του ασφαλιστικού. Αύξηση συντάξεων και μείωση εισφορών.
Ετσι τουλάχιστον προβλήθηκε από την κυβέρνηση. Ο τετραγωνισμός του κύκλου. Τι να πω; Δεν θα έπρεπε να υπάρχει μια μελέτη ανεξάρτητου φορέα, που θα κοιτάξει τα νούμερα και θα μας βεβαιώσει ότι όλα μετρήθηκαν σωστά, για να μην έχουμε δυσάρεστες εκπλήξεις στο μέλλον; Χαρήκαμε που διώξαμε το IMF από την Ελλάδα.
Στη θέση του υπουργού Οικονομικών θα ζητούσα τη συνδρομή του IMF: Ποια είναι η γνώμη του για το ασφαλιστικό νομοσχέδιο;
Απορώ, τι απέγινε ο τρίτος ασφαλιστικός πυλώνας που τόσο διαφημίστηκε –και ορθώς– από τη Ν.Δ. προεκλογικά; Χάθηκε;
Ο τρίτος πυλώνας ήταν η πρόβλεψη να μπορούν οι πολίτες να ασφαλίζονται ιδιωτικά παρακινούμενοι φορολογικά ώστε να αρχίσουν να αποταμιεύουν.
Μην ξεχνάτε ότι η αύξηση της αποταμίευσης είναι μία από τις προϋποθέσεις για την εξυγίανση των τραπεζών και κατ’ ακολουθία των επενδύσεων.
Θα κλείσω το σύντομο σημείωμά μου με ένα μικρό παράδειγμα, την εξέλιξη του οποίου θα μπορείτε να παρακολουθήσετε και εσείς.
Εγραψα πιο πάνω ότι κάνω κριτική, αλλά δεν μπορώ να αλλάξω όσα δεν μου αρέσουν.
Ελπίζω να το κάνουν άλλοι. Μηδενική ανοχή στην παραβατικότητα εξήγγειλε ο πρωθυπουργός.
Παρατηρήστε τα σταθμευμένα αυτοκίνητα σε μονόδρομους. Πολλά εξ αυτών είναι σε αντίθετη φορά από τον μονόδρομο, που σημαίνει ότι κινήθηκαν ώς το σημείο στάθμευσης αντικανονικά.
Στάθμευσαν προκλητικά, με τη βεβαιότητα ότι δεν θα βρεθεί αστυνομικός να επιβάλει το πρόστιμο του ΚΟΚ. Οπως θα όφειλε.
Οπως θα έκανε αστυνομικός ευνομούμενης πολιτείας. Μια «βόλτα» να έκανε ευσυνείδητος αστυνομικός προϊστάμενος, θα εντόπιζε 1.000 παραβάτες. Τα αυτοκίνητα είναι σταθμευμένα… τον περιμένουν.
Διεκτραγωδούμε όλοι την αναρχία που επικρατεί στους δρόμους. Ατυχήματα και οικονομικό κόστος είναι η συνέπεια.
Διεκτραγωδούμε, αλλά έχουμε εθιστεί. Το παράπτωμα που περιέγραψα, ασήμαντο εκ πρώτης όψεως, μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρό ατύχημα επειδή σε μονόδρομο κανείς δεν περιμένει αυτοκίνητο να έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση.
Η αντιμετώπισή του δεν κοστίζει τίποτε. Η αντιμετώπισή του, όμως, θα διαταράξει τον εθισμό στην ανομία. Παρατηρήστε λοιπόν τι θα κάνει ο αρμόδιος υπουργός.
Η κυβέρνηση χρειάζεται ασφαλώς στήριξη. Χρειάζεται όμως και πολύ περισσότερη «γκρίνια». Εντονη, τεκμηριωμένη και δημιουργική.